- Direct contact: info@peerkedonders.nl
Lout Donders Column DonLog over de nieuwe expositie
31 oktober 2018Het Vierde Geschenk
15 november 2018
Opening tentoonstelling Arm in Arm met Peerke
Zaterdag 27 oktober, op de verjaardag van de Peerke Donders, was ik bij zijn geboortehuis in Tilburg. Het is een eenvoudige woning van wevers voor de textielindustrie. Je schrikt van wat je ziet: een piepklein huisje van een groot gezin dat voor het grootste deel in beslag genomen wordt door het weefgetouw, waarmee het brood werd verdiend voor al die monden. Dat arme Peerke slaagde er toch maar mooi in, omdat hij heel graag wilde, om missionaris te worden en naar Suriname te worden uitgezonden. Daar heeft hij tot zijn dood gewerkt heeft voor en te midden van melaatsen. Door dat onzalige werk is hij zalig verklaard. Zijn huis werd een bedevaartsoord. Mensen vinden moed en kracht in dit levensverhaal.
Achter het huis is een park gemaakt met de 14 kruiswegstaties. Centraal daarin staat een paviljoen. Daar werd de tentoonstelling Arm in Arm met Peerke geopend door de burgemeester.
Het is een overzicht van de ellende van armoede in Tilburg door de eeuwen heen. Het gaat ook over de pogingen die te verzachten: een eerlijk verhaal over slagen en falen, vallen en opstaan .
Omdat armoede van alle tijden is, en dus ook van de onze,was er een videovoorstelling te zien waarin vier Tilburgers van nu op indringende en kwetsbare wijze vertellen over hoe het zover gekomen is en wat het met hen doet. Ze vertellen hoe ze kijken naar zichzelf en hoe er naar hen gekeken wordt.
Dat kwam hard binnen. Om het aan te kunnen horen, ging mijn blik regelmatig naar buiten, achter het scherm, omdat ik me een voyeur voelde. Ik schaamde me met hen mee.Buiten keek ik het park in recht op de 9e statie: een stenen voorstelling van Jezus die voor de derde keer onder het gewicht van het kruis bezwijkt. Ik wist dat hij een paar staties daarvoor was hij al geholpen met het dragen door Simon van Cyrene, maar toch…hij viel weer… Wat een bittere overeenkomst. Ondanks de eigen inzet van deze mensen in armoede én onze goed bedoelde hulp is hun leven heel zwaar. Hoe vaak vallen stadsgenoten toch nog? Hoe vaak laten we ze vallen? Hoe vaak hebben we het onfatsoen om ons ongeduldig af te vragen waarom ze nog niet zijn opgestaan? We staan erbij en kijken ernaar. Nu arm in arm verder?
Marja Wittenbols
29-10-2018